Gek?
Zo rond deze tijd, aan het begin van het jaar, vertelde een vriendinnetje jaren geleden dat ze haar laatste wensen weer ge-update had. “Haar laatste wensen? Als in, als je dood bent?” vroeg ik. “Ja”, was haar antwoord.
Oké. Ik geloof dat zij toen begin 30 was. Ik was achter in de twintig. Ik vond het maar gek. Maar zij had hele specifieke wensen over haar uitvaart. En daarom had ze het vastgelegd.
Of toch niet?
Ik heb dat een aantal jaren voor lief genomen. Tot ik in 1 jaar twee keer bij een uitvaart zat, die ik tenenkrommend vond omdat het zo ‘standaard’ was. En toen mijn opa overleed en ik tot de conclusie kwam dat het best veel stress geeft om een uitvaart te organiseren, dacht ik: die laatste wensen zijn zo gek nog niet.
Wat dan?
Ik ben gaan nadenken hoe ik het wel zou willen. Heel veel weet ik ook nog niet. Maar ik weet ook hoe ik het niet zou willen. Ik heb wat op papier gezet en tegen mensen in mijn omgeving gezegd dat ik dit had en waar het document stond. Alsof ze het aanvoelden (of omdat ik 35 werd en dat dat schijnbaar een magische leeftijd is) werd ik gebeld door mijn uitvaartverzekeraar, of mijn verzekering nog wel voldeed. Er kwam een meneer bij me langs. Die was heel verrast dat ik al zoveel op papier had staan. Maar het meeste daarvan was toch allemaal wel lastig of kostte heel, heel veel geld.
Nou ja zeg!
Dat vond ik best raar. Want ik krijg koffie en koek bij mijn verzekering. Maar als ik dat niet wil, kan ik dat geld toch wel in een ander drankje steken? En als ik geen gebruik maak van het uitvaartcentrum, dan heb ik toch geld voor wat anders?
Lang verhaal kort: ik kreeg een veel te dure aangepaste offerte. Ik heb het gelaten zoals het was. Ik zorgde wel voor genoeg spaargeld op mijn rekening.
Aha!
Toen, toen sprak ik met Mariele. En zij vertelde wat er wel kon, of niet hoefde. We liepen mijn laatste wensen door. Zij liep mijn verzekering door. Mariele kijkt wat wel uit je verzekering kan, of misschien is het slimmer is om over te stappen, toch je verzekering uit te breiden of het helemaal anders te doen.
Nog lang en gelukkig!
Ik hoop dat ik, met mijn laatste wensen, mijn nabestaanden wat kan ontzorgen, met voldoende ruimte voor hun eigen input. Ben ik te jong om daar mee bezig te zijn? Ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan. Sterker, ik hoop dat Mariele nooit mijn uitvaart begeleidt, want dat betekent dat zij met pensioen is en ik nog leef. Maar ik vind het een fijn gevoel dat ik een uitvaart krijg, die past bij wie ik ben en wat ik belangrijk vind en dat kan ik maar beter nu geregeld hebben, hoe oud ik ook ben.
Door Marian van Voorn 11 januari ’18